Moja droga

Marysia

Kiedyś byłam złym człowiekiem. Z niechęcią patrzyłam na kościół i z niechęcią szłam na mszę. A chodziłam dlatego, że mama wierzyła w Boga. Mówiłam mamie, że idę do kościoła na mszę dla dzieci, a tak na prawdę to ją okłamywałam i szłam z koleżankami na podwórko... miałam taki okres, że łapałam za papieros i paliłam. Mój pierwszy raz był w 6 klasie podstawówki, drugi w 1 klasie gimnazjum. To nie był nałóg. Krótko ten czas trwał, ale jednak był! Nie wiem dokładnie kiedy to się stało, że opamiętałam się. Zaczęłam z chęcią chodzić na msze święte. Nawet dołączyłam do służby liturgicznej ołtarza. Wtedy dopiero oprzytomniałam i pomyślałam sobie, że to jedynie zasługa Boga. To on zaprowadził mnie na tą drogę dobra. Jestem Mu wdzięczna! A z tymi papierosami... do dzisiaj żałuję i będę żałować, że dotknęłam ustami tego świństwa i że dałam się złapać chwilowo w sidła diabła!

Jeśli również macie takie historyjki to piszcie... z miłą chęcią je przeczytam Wesoly

salwinia

niestety, nie mam żadnych HISTORYJEK.
A obecność Boga w moim życiu? A i owszem. Bo gdy się kocha, szybciej się rozumie.

Ela G.

w sumie nie nazwalabym tego HISTORYJKA bo to co dzieje sie w duszy i sercu jest prawdziwe odczuwalne na codzien i nie jest czyms co mozna sobie wymyslic i napisac zeby zrobic sensacje.

Bog mowi do nas w rozny sposob a jesli pozwolimy Mu sie prowadzic to wszystko sie moze zdarzyc.

kazdy spotkanie z Bogiem przezywa w inny sposob wkoncu KAZDA DUSZA TO INNY SWIAT.

ja mialam wiele sytuacji gdy Bog do mnie mowil i bym ze mna ale ciezko jest to opisac co sie dzieje w duszy. jesli mi sie uda to spisze swoje jak to pisala sw s Faustyna "Mam spisać zetknięcia się duszy mojej z Tobą, o Boże, w chwilach szczególnych nawiedzeń Twoich. Mam pisać o Tobie, o niepojęty w miłosierdziu ku biednej duszy mojej. Wola Twoja święta jest życiem duszy mojej. Mam ten nakaz przez tego, który mi Ciebie, Boże, tu na ziemi zastępuje, który mi tłumaczy wolę Twoją świętą. Jezu, widzisz, jak mi jest trudno pisać, jak nie umiem tego
jasno napisać, co w duszy przeżywam. O Boże, czyż może napisać pióro to, w czym nieraz słów nie ma? Ale każesz pisać, o Boże, to mi wystarcza."

moze az tak doslowie nie mam ale wiele w tym jest moich odczuc Wesoly

madźka.

Dzięki, że napisałeś to. Ja powiem, że również kiedyś "szłam na Mszę", tzn. w zimę na górkę, a w lato z koleżanką na huśtawkę albo gdzieś się przejść. A nawet jak już byłam na tej Mszy to i tak przed kościołem i sobie gadałam z koleżanką, a na komunię chodziłam po Snicersa. Teraz to jest śmieszne w sumie, co ja wydziwiałam. Wesoly

Lestath

Czy doświadczyłem obecności boga? Nie wiem, uznaję, że prawdopodobnie doznałem uczuć związanych z wyobrażeniem boga. Teraz wybrałbym Snickersa bez rozważania drugiej opcji z wiadomych przyczyn ale dawniej przed każdą mszą jeśli była ona rano i przyjęciem komunii nie jadłem śniadania, jeśli czasem nie mogłem rano, to przed wieczorną kolacja także odpadała, bo wydawało mi się, że tak powinno być, że w czymś mi to ma pomóc. Pewnie każdy albo przynajmniej większość z wierzących tutaj zna to uczucie niesamowitej lekkości po spowiedzi lub/i przyjęciu komunii. Po każdym czytaniu albo siedząc niemal przy samym ołtarzu czuć, że jest się bliżej czegoś doskonałego. Każdego dnia oddawać wszystko, co się będzie robiło, czemuś niewytłumaczalnemu. Jedyne, co w zamian mnie spotkało to wrogość i przemoc narastająca od psychiki do czynów fizycznych od osób wierzących. Zwolenników tego samego boga. Ci, którzy najpierw muszą zrobić coś złego "i poddać się działaniu szatana", żeby potem oczyszczając się, poczuć się lepiej. Poczuć się lepiej, bo zrzucili z siebie winę za grzech, który nie powinien mieć miejsca, który powinien powodować całkiem odmienne odczucia. Bóg, a raczej jego wyobrażenie usprawiedliwia głupich, pozwala, by poczuli się lepiej Ci, którzy zasługują jedynie na karę, całe szczęście, że są wyjątki, jednak 90% nie powinno się tam znaleźć.

edit:
Jedynie tutaj nie podoba mi się wariant "nie mam zamiaru". Pytanie dotyczy właściwie czasu przeszłego i odpowiedź jest jasna - tak albo nie. A samo nie mam zamiaru jest minimum dziwne, bo nie mając zamiaru oznacza, że ktoś zakłada, że bóg istnieje, a nie chce. A mając pewność, że istnieje, znając wizję końca, choćby ze strachu, by taka osoba boga wybrała

Marysia

Marysia

Tak popatrzyłam na tą ankietę i widzę, że trzy osoby nie doznały Boga w swoim życiu. Czasem ludzie czekają nic nie robiąc na doznanie Boga. Myślą, że położą się na kanapie i powiedzą: " No Boże. Czekam tu... doznam cię, czy nie?!"
Ale to nie tak. Żeby Go doznać, trzeba tego chcieć. To się nie stanie na twoje zawołanie.
Jeżeli chcesz Go spotkać to daj mu szansę się dotknąć. Bo uciekając... może się nie udać. ( Zwracam się ogólnie do wszystkich, a nie do poszczególnych osób) Wesoly

Lestath

To ja bez strachu i raczej jest to oczywiste, przyznam się, ze jestem w tej 3, która zaznaczyła - nie -
ów lekkość to ułuda usprawiedliwiająca wszelkie wyrządzone zło, a tak być nie powinno. Wydaje mi się złe takie uczucie, bo zazwyczaj pokuta to jakaś litania i na tym się kończy. W teorii powinno to wyglądać inaczej ale tak nie jest. Praktycznie ktoś kto zrobił coś złego cieszy się z tego, że poszedł do spowiedzi i pozbył się winy za grzechy, a powinien jak dla mnie się zmartwić, a tymczasem się cieszy.

edit:

Marysia

Człowiek, który idzie do spowiedzi... po wyznaniu grzechów jest szczęśliwy z powodu takiego, iż Bóg mu wybaczył. Nie z tego, że zgrzeszył, ale jest mu to podarowane, tylko z tego, że Bóg z miłości do nas odpuszcza nam to. Jestem szczęśliwa także z tego, że po spowiedzi jestem godna przyjąć Pana Boga do serca.
Oczywiście pokuta nas nie zadawala. Żałujemy z całego serca za grzechy (może niewszyscy, ale ja tak). W sercu rodzi się radość, bo szatana wypędziliśmy z niego po przez spowiedź świętą. Ja czuję się źle mając grzech... dlatego idę do spowiedzi i wyznaję całe zło, jakie we mnie tkwi. I od nowa przejawia się w dobro.
Przepraszam za błąd Wesoly

madźka.

Ja uważam, że każdy w swoim życiu doznał obecności Boga, ale tego może nie jest świadomy, nie zauważa tego albo inaczej to nazwie.

salwinia

trochę śmieszy mnie to, co piszecie.
Też miałam okres, w którym "szłam na Mszę" - wszędzie, byle nie do kościoła. Też miałam okres, że chodziłam do spowiedzi i mówiłam to, co mi pasowało. Też miałam okres, że nienawidziłam wierzących, kapłanów i wiecie co? To wcale nie było działanie Szatana - a mój własny bunt. Zwykły, młodzieńczy bunt, który każdy przejść musi. Wierzący będzie się buntował przeciw Bogu, niewierzący przeciw czemuś innemu.

Każdy w życiu przejdzie etap o wdzięcznej nazwie grunt to bunt.

Wszystko zwalamy na szatana.
Spójrzcie na biblijną historię zerwania jabłka w rajskim ogrodzie - Adam zwala na Ewę, a przecież stał obok, nie powstrzymał jej. Ewa zwala na węża... Wąż - Szatan - jeden, jedyny nie zwala winy na nikogo. Jedyny bierze odpowiedzialność za swój czyn. Jedyny nie kłamie...

Lestath

Marysia

Szatan to główny sprawca grzechu. To on nas kusi do złego. Wy macie inne zdanie na ten temat, a ja mam takie. Jak szatan mógł zwalić na kogoś ten czyn, jeżeli to była jego sprawka? Wąż pojawił się wtedy przy Adamie i Ewie, by ich skusić na zerwanie jabłka. Fakt, że Adam i Ewa popełnili grzech, ale to było dzieło( tego kuszenia ) szatana. Bóg wcześniej uprzedził ich, by nie zrywali tego, lecz szatan wykorzystał ich słabość. Tak samo on nas kusi(szatan) do np; kłamstw. "Powiedziec prawdę czy skłamać?". Ja często wybierałam drogę kłamstwa, czyli drogę zła.
Co do tego doznania Boga, to rzeczywiście wszyscy doznali Boga, ale nie wszyscy to zobaczyli czy poczuli. A właśnie mi chodzi, kto z was pamięta to doznanie... i kto może się tym podzielić Wesoly

Alexis

martinez

Szatan Diabeł jest realną osobą, to przecież on kusił Jezusa, żądając pokłonu oferował w zamian wszystkie królestwa świata. Ale a propos Adama i Ewy, musiał najwidoczniej wybrać odpowiedni moment i obiekt kuszenia, Ewa była młodsza od Adama i w związku z tym mniej doświadczona. To było bardzo dobrze przemyślane działanie i niestety skuteczne, co wszyscy odczuwamy na sobie-własną niedoskonałość.

Alexis

Skąd wiesz, że sytuacja kuszenia na pustyni miała miejsce naprawdę? Bo tak zapisane jest w biblii, która napisała została przez kilku schizofreników parę tyś lat temu?

madźka.

Alexis

A czy Ty masz dowody na to, że tak nie było?
Nikt o zdrowych zmysłach nie wymysliłby raczej takich bajek.

madźka.

No pod wpływem Ducha Świętego... skąd wiesz, że to wszystko bajki, masz dowód? Wesoly

Alexis

Ja dowodów nie mam i Ty również ich nie masz. Możemy tylko gdybać. Ale wystarczy logicznie nad tym pomysleć aby stwierdzić fakt, że wszystko tam napisane jest zwykłą bajką.
Moze faktycznie macie rację, może bóg istnieje i może będę smażyć się w piekle, ale wolę to niż stosować zasady narzucane mi przez innych. Mam swój własny rodzaj dekalogu, zasady, którymi się kieruję i nie uważam, że to co robię jest złe. Nie chcę być ograniczana przez kościół.
I nawet jeśli istnieje życie po zyciu to wolałabym jednak trafić do piekła bo wśród wszystkich świętoszków w niebie bym chyba nie wytrzymała

madźka.

Alexis

madźka.

Alexis

madźka.