Moja droga

Arnon

Prawie wszystkie religie uczą, że człowiek posiada w sobie nieśmiertelną duszę, która po śmierci ciała dalej żyje, wędrując w zaświaty. W zależności od tego jak wyglądało życie danego człowieka na ziemi, jego dusza wędruje do piekła, czyśćca albo nieba.

Czy jest to nauka biblijna czy też ludzki wymysł, który nie ma nic wspólnego z prawdą zawartą w Piśmie Świętym? Czy człowiek rzeczywiście posiada duszę nieśmiertelną, która nadal żyje po śmierci ciała? Zobaczmy, co na temat stanu umarłych mówi Biblia.

„Ponieważ żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą, zapłaty też więcej już żadnej nie mają, bo pamięć o nich idzie w zapomnienie. Tak samo ich miłość, jak również ich nienawiść, jak też ich zazdrość – już dawno zanikły, i już nigdy więcej udziału nie mają żadnego we wszystkim, cokolwiek się dzieje pod słońcem" (Koheleta 9:5, 6).

„Każdego dzieła, które twa ręka napotka, podejmij się według twych sił! Bo nie ma żadnej czynności ni rozumienia, ani poznania, ani mądrości w Szeolu, do którego ty zdążasz” (Koheleta 9:10).

Z wersetów tych wynika, że gdy człowiek umiera, to po prostu przestaje istnieć. Przemijają jego uczucia, takie jak: miłość, nienawiść i zazdrość. Człowiek taki nie ma też żadnego udziału w życiu innych ludzi. Nie może też wykonywać żadnej pracy. Nie może korzystać ze swego intelektu, gdyż po śmierci nie ma możliwości myślenia, poznawania czegokolwiek czy też nabywania mądrości.

A oto kolejny fragment biblijny, ukazujący stan umarłych:

„Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, i oddech życia ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt, bo wszystko jest marnością. Wszystko idzie na jedno miejsce: powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca” (Koheleta 3:20).

Dla niejednego człowieka te słowa mogą być nie do przyjęcia, gdyż my, ludzie, nie lubimy być przyrównywani do zwierząt. Niemniej Biblia podaje pewien niezaprzeczalny fakt – stan człowieka po śmierci nie różni się niczym od stanu zwierzęcia.

Końcowe słowa powyższego fragmentu – „powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca” – przywołują na myśl to, co Bóg powiedział do pierwszego człowieka Adama, gdy ten dopuścił się grzechu:

„W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!” (Rodzaju 3:19).

Człowiek za swój grzech miał wrócić do prochu czyli umrzeć i przestać istnieć. Nie ma tu mowy o duszy nieśmiertelnej czy też innej egzystencji w zaświatach.

Bardzo dobrze opisuje to inna część Biblii:

„Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rzymian 6:23).

Za grzech człowiek płaci śmiercią. Życie jest darem od Boga, a nie karą.

Bóg jako nasz Stwórca wie najlepiej co się dzieje z człowiekiem po śmierci. Opisał to w Swoim Słowie. Biblia jednoznacznie opisuję tę kwestię; człowiek po śmierci przestaje istnieć i jedyną nadzieją dla niego jest możliwość zmartwychwstania.