Moja droga

Ewa1992

Mam ogromny problem ze sobą i swoim sumieniem. Uciekam się do Was z gorącą prośbą o pomoc. Nie mogę niestety do księdza w mojej parafii - jest z nami od niedawna i bardzo spieram się z nim w niektórych poglądach dotyczących naszej Wspólnoty.

Mam 19 lat i od czerwca mam chłopaka. Wiem, że bardzo go kocham i on mnie też. Planujemy wspólną budowę, ślub i wspólne życie. Nigdy się nie kłócimy; jest tak pięknie, ze czasem nawet wydaje mi się nierealne, i że kiedyś się to skończy.
Ale nie on jest moim problemem. Problemem jest współżycie i czystość przedmałżeńska. Zawsze chciałam jej dochować. Była ona dla mnie bardzo ważna i o tym powiedziałam mojemu chłopakowi już na samym początku znajomości. Zgodził się i tak było do niedawna. Pewnego wieczoru przyjechał do mnie wieczorem gdy byłam sama w mieszkaniu. Wtedy po raz pierwszy współżyliśmy ze sobą. Z żalem i postanowieniem poprawy poszłam do konfesjonału. Niestety, nie na długo wystarczyło mi wiary. Od tamtego czasu wielokrotnie współżyliśmy bez środków antykoncepcyjnych, a ja po wszystkim nie odczuwam żalu, wyrzutów sumienia. Mam świadomość, że jest to ciężki grzech, ale nie potrafię żałować, a tym bardziej unikać sposobności. Kocham go bardzo, to dobry człowiek. Uczęszcza do kościoła, tylko jego wiara może nie jest na tyle głęboka, by na tyle źle się z tym czuć, co ja.
Za każdym razem mając w uszach słowa,, Jeśli ręka twoja jest dla ciebie powodem zgorszenia – odetnij ją'' oraz świadomość tego, że śmierć zawsze może do mnie przybyć i zastać z tak ciężkim grzechem w sercu idę do konfesjonału. Przyznaję się do winy, jedyne tylko co mogę Jezusowi podarować wówczas, to świadomość, ze robię źle, żal, ze nie potrafię być lepszym człowiekiem, myśl, że uda mi się uniknąć grzechu, ale nie żal czynu. Boli mnie to, czuję się wtedy kłamcą, nie żyję w zgodzie ze sobą i boję się samej siebie, ze moje znieczulone sumienie mnie zgubi. Co się z nim stało?
Moja wiara była silna, stała się teraz krucha, słaba.
Pomóżcie mi powtórnie wkroczyć na tę dobrą drogę, z której zboczyłam. Szukam, ale nie mogę jej znaleźć.

Rania

wystarczy isc do urzedu stanu cywilnego , zalegalizowac zwiazek i po klopocie

maro110

albo przestańcie współżyć albo przestań się tym gryźć .. tylko psychika ci siądzie..
jeśłi się kochacie - miłość jest piękna psychiczna i fizyczna.. tylko zacznijcie
stosować antykoncepcję.. bo jak wpadniecie to bedziecie mieli o wiele większe zmartwienie niż teraz..

Ewa1992

Urząd Stanu Cywilnego możemy odwiedzić za minimum 3 lata. Rozpoczęłam studia dzienne, i warunkiem rodziców jest, abym je ukończyła.

Antykoncepcja jest kolejnym grzechem, nie chcę się go dopuszczać. I ona nie rozwiąże mojego problemu, którym jest uśpione gdzieś głęboko sumienie. Jeśli zajdę w ciążę, nie będzie dziecko zmartwieniem. Będzie wstydem przed mamą, babcią (moja rodzina jest bardzo religijna, a mnie uważają za czystą), który przełknę. Ale wtedy na pewno nie będę potrafiła żałować grzechu - jeśli zrodzi się z niego dziecko.

Elementnieba

Ojej... to ja Ci w tym nie pomogę... jak dla mnie nie zrobiłaś nic złego- miłość to najcenniejszy dar jaki mamy w naszym życiu.
Nie szlajałaś się,nie puszczałaś- pokochałaś i spełniłaś tę miłość dochowując wierności swojemu partnerowi.

Ewa- nie chrzań, antykoncepcja nie jest grzechem- Bóg nam ją dał, jest obecna w roślinach... a więc jest naturalna. Gdyby jej nie było- cały świat wyglądałby jak Kenia, gdzie nie stosują środków antykoncepcyjnych. Very Happy

madźka.

Rania

"Bój się swoich grzechów bardziej niż boisz się wroga, ponieważ twoje grzechy są bardziej niebezpieczne dla ciebie niż twoi wrogowie"
O ile wrogowie (inni ludzie) mogą wydawać się niebezpieczni dla nas za życia ziemskiego, to nasze grzechy zadadzą nam większy cios w Dniu Sądu i przeświadczą o miejscu życia wiecznego.

albo jest sie wierzacym i postepuje wg. nakazow Boga albo wybiera sie ta druga droge
slub to chyba zaden problem ?

Nathaniel