Moja droga

jatoja

Od dawna nurtuje mnie Taka sprawa: chrześcijanin powinien być miłosierny, pomocny, a więc litować się nad ludźmi w potrzebie itd. I to jest piękne, tylko nie mogę się połapać; czy nie powinno w tym być jakichś granic?
Żeby zobrazować, taka sytuacja: Ojciec, głowa rodziny, chce dać swoim dzieciom wszystko co najlepsze, bierze kredyt na dom dla jednego, potem na studia dla drugiego, i tak dalej, zadłuża się, popada niemal w depresję, a dzieci nadal potrzebują więc kombinuje, co dalej. Wykańcza się, po prostu, pomagając na każdym kroku, nawet jeżeli jest to kosztem jego samego.

A ktoś z boku patrzy i nie może zrozumieć jego naiwności.
Jak to jest? Wiem, że w przedstawionej sytuacji dzieci też zawiniły, ale czy ojciec miał rację w tym, co robił? Czy nie powinien mieć na względzie również swojego zdrowia i bezpieczeństwa? Czasem trudno mi to wszystko rozgraniczyć i pojąć, czego w takich sytuacjach oczekuje od nas Bóg.

Lestath

dziwne pytanie. Jak bierze kredyt to zapewne taki, który może spłacić, jeśli nie to jest głupi, bo ktoś to jednak musi spłacić nawet jak on nie da rady. Ale czy te pieniądze są najważniejsze? Czy kredyt na dom jest najważniejszy? Czy pieniądze na studia? Sam syn mógłby spokojnie na same studia zarobić. Wg mnie przede wszystkim powinien patrzeć na siebie, stary, albo prawie stary, powinien sobie wygodnie siedzieć w fotelu i jak może to pomagać, a nie na przypał, bo jeszcze zaszkodzi tym, którym chciał pomagać.

Czego bóg od nas oczekuje? kim są "nas"? ojcem, dziećmi, obserwatorami ?

jatoja

no, np. jeżeli ktoś potrzebuje pomocy a ja wiem, że udzielenie tej pomocy może mnie pogrążyć to co powinnam zrobić? Jeżeli oczywiście klęska nie jest pewna, ale istnieje taka możliwość, ryzyko.

Lestath

a ja wyrocznią nie jestem. Nie znam sytuacji prywatnej, nie wiem jakie relacje łączą osoby zainteresowane, więc nie mogę powiedzieć. Mogę wymijająco powiedzieć, że najpierw zastanawiałbym się czy ta pomoc konieczna jest do życia, co się stanie jeśli jej ten ktoś nie dostanie, czy same do tego nie doprowadziły, a największym argumentem byłby pewnie mój własny tyłek.

Piotr

jatoja, według mnie każdy z nas sam powinien ustalić sobie taką własną granicę pomocy dla innych. przykładowo dla ciebie taką granicą może być coś, co wiąże się z pogrążeniem ciebie, natomiast dla mnie to coś co cie pogrąża nie robi żadnego wrażenia.

każdy z nas jest inny i wszystko zależy od nas. komu i jak chcemy pomagać, jak długo i dlaczego, czy oczekujemy coś w zamian czy robimy to bezinteresownie, czy ta pomoc nam szkodzi ale mimo to i tak pomagamy bo ktoś inny czuje się wtedy lepiej.

madźka.

Jak możesz pomóc, jak nie jesteś wstanie?
Chyba nie chodzi o to, aby oddać wszystko i samemu iść szukać pomocy.
Dajemy tyle ile możemy, nic ponad nas.

salwinia

Słyszałam kiedyś na kazaniu takie słowa, że najwspanialszą jałmużną jest to, kiedy dajemy ten wdowi grosz. To, co mamy i czego brak odczujemy. W momencie w którym dajemy, co nam zbywa, to już nie jest prawdziwa jałmużna