Moja droga

marlena06

Chciałabym się dobrze wyspowiadać,ale coś krucho idzie mi z rachunkiem sumienia...

ma ktoś jakieś pomysły,rady?? cokolwiek...

maro110

a co masz na mysli krucho?? za mało grzechów , nie wiesz co jest grzechem, czy co.. ??

marlena06

chyba za mało...czegoś mi brakuje...nie czuje się dobrze...ogólnie nie chcę mi się żyć...

jak się z czegoś takiego wyspowiadać?

wyspowiadam się i znów czuję to samo...

sasori3445

Aaa już mam. Postaram Ci się pomóc.
Czemu nie chce Ci się żyć? Życie jest darem od Boga, smutek i cierpienie(o ile tego doświadczasz) przeplatają się się przez nie non stop. A co radzę? Zapomnij o tym co Cię trapi i idź do kościoła. Nie koniecznie na Mszę Św., wejdź do przedsionka postaraj się abyś była sama, zamknij oczy i zacznij się modlić. Jakimi słowami? Jakimi Ci najwygodniej. Powinno pomóc się wyciszyć, a wtedy na pewno usłyszysz swoje sumienie, które podpowie Ci co robisz w swoim życiu nie tak. Ja bym tak postąpił gdybym miał taki problem. Jeżeli wierzysz w Jezusa to pamiętaj, że chcąc iść za nim musisz wziąć na ramiona swój własny krzyż.
Pozdrawiam Wesoly

marlena06

Wiem o tym doskonale...ale jest mi tak ciężko... Smutny

jestem taka słaba...

za dużo zmian w moim życiu i to tak nagle...wiem wiem rutyna zabija...
dużo jest powodów...

dzięki...tak zrobię...

sasori3445

Wiesz najlepiej jest się z wszystkiego wygadać....Jezusowi. Ja często rozmawiam z Nim jak z przyjacielem, w odludnych miejscach, na głos. Mi to bardzo pomaga.

slav

a skad wiesz, ze rozmawiasz z jezusem? (bo zakladam, ze to raczej monolog).
a moze wlasnie z antychrystem...albo dajmy na to...z wiedzma ple-ple.

Januarius

slav

tak, rozumiem...ale wydzwiek 'wierze, ze rozmawiam z jezusem i to mi pomaga', a 'rozmawiam z jezusem'...jest troche inny.

maro110

slav nie ważne z kim rozmawia sasori czy z duchami czy z samym sobą.. on wierzy.. nie one jest przekonany że z Jezusem a to dlatego że go tak ukierunkowano...
mój znajomy codziennie rozmawiał z Allahem nie z Jezusem i on też do niego przemawiał.. ot tam gzie żyjesz inny Bóg rządzi Wesoly

Januarius

ZTTLS

Czytając te posty mam wrażenie że oni naprawdę "tylko" wierzą...
W sensie wierzą... W sensie wierzą ale życie to co innego... Wierzą ale tylko wierzą... Wierzą ale uważają że tak naprawdę cały ten Bóg i rozmowa z nim to tylko legenda i to nie dzieje się na prawdę...
Kurcze... Smutny

slav

a ja zttls jestem o tym prawie przekonany Wesoly

pamietam, ze czytalem kiedy o pewnym eksperymencie (tylko nie pytajcie o szczegoly...bo tych nie pamietam), ktory wykazal...ze to wierzacy bardziej obawiaja sie smierci, od tych ktorzy nie wierza w zycie wieczne Wesoly

ZTTLS

Mim zdaniem to jest prawdą... To że to wierzący bardziej obawiają się śmierci...
Wynika to z prostego rozumowania...
Wierzący boi się piekła, nie jest pewien czy żyje w zgodzie z Bogiem i boi się potępienia...
Ateista jest pewien że śmierć kończy wszystko, że po prostu umrze...
Ma więc jasny wgląd w dalsze swe losy Wesoly

(których oczywiście nie ma:D)

slav

tak to sie wlasnie konczy...kiedy wierzymy, ze kazdy nasz ruch sledzi z gory baczny obserwator, a po smierci w dodatku z tych wszystkich ruchow nas rozliczy.

a czym dokladnie sie konczy?... ciagnacymi sie przez cale zycie frustracjami.

maro110

wierzącym powinno być łatwiej umierać bo mają obiecane życie wieczne .. a Bóg wybacza wiele grzechów

jednak jak przychodzi chwila śmierci i jestem tego swiadom że odchodzę.. to wielu się boi...
może ateiści zadają sobie pytanie.. a co jeśli jest jednak Bóg a ja nie uwierzyłem.. a wierzący.. a jesli nie ma nic..??
chyba każdy boi się końca.. ja teraz myslę że nie ma czego się bać.. ale nie wiem jak bedzie gdy ta chwila nadejdzie...

salwinia

Khalil Gibran, w dziele pod tytułem Prorok napisał:
"Pamiętajcie, jeśli życie ma za cel tylko życie, to ciągle musi się lękać grobu"

ZTTLS

salwinia

ZTTLS, tylko wątpliwości wpisane są w naturę człowieka. Nie tylko wierzącego.
Tak, jak wierzącego może dopaść obawa: "a co, jeśli to wszystko było bujdą? co, jeśli całe życie oddałem Bogu, którego nie ma, a za bramą życia nie czeka na mnie nic?" tak i ateistę na łożu śmierci mogą dopaść wątpliwości: "a co, jeśli po drugiej stronie istnieje ten obiecany raj, a ja, przez swoją niewiarę i odrzucenie tego nie wejdę do niego?"

Mało to ateistów, którzy w bliskości śmierci nawracają się? I mało to wierzących, którzy na łożu śmierci odrzucają wszystko, w co wierzyli przez całe życie...

Umierać trudno każdemu. Choćby z czysto ziemskich, ludzkich powodów...

Ale bardzo często spotykam się z opinią, (w której zresztą uważam, że jest wiele prawdy) że bardziej boimy się śmierci kogoś z bliskich, niż swojej własnej. Co myślicie na ten temat?

ZTTLS

Również myślę że śmierć i strata kogoś bliskiego jest gorsza aniżeli własna...

Co do tych wątpliwości:
"Tak, jak wierzącego może dopaść obawa: "a co, jeśli to wszystko było bujdą? co, jeśli całe życie oddałem Bogu, którego nie ma, a za bramą życia nie czeka na mnie nic?" tak i ateistę na łożu śmierci mogą dopaść wątpliwości: "a co, jeśli po drugiej stronie istnieje ten obiecany raj, a ja, przez swoją niewiarę i odrzucenie tego nie wejdę do niego?" "

To w tym wypadku wątpliwości ateisty są o wiele "trudniejsze" Wesoly

Bo jeśli są prawdziwe to może on mieć kłopoty po śmierci Wesoly

A jeśli wątpliwości wierzącego będą prawdziwe to praktycznie dla niego nic się nie zmienia Wesoly

Po prostu umrze Wesoly

salwinia

Otóż to, a napisałeś, że ateistom "łatwiej" umierać. Wcale nie. Ateiście umierać jest również trudno. Ateista wierzy (o ironio Mruga

) że po śmierci nic na niego nie czeka, ale pewności nie ma. Tak jak nie ma pewności, że w obliczu śmierci nie dopadną go wątpliwości co do tego

ZTTLS

Pewnemu siebie ateiście rzeczywiście umiera się łatwiej...
No gorzej kiedy wystąpią te wątpliwości Wesoly

pozdrawiam...

salwinia

Pewny siebie ateista... Mruga

Wiesz, TU i TERAZ, też jestem pewna siebie. Otwarcie przyznaję się do wiary, wierzę, i z całych sił staram się żyć tą wiarą. Nie jestem z tej grupy osób, którzy wierzą, bo inni wierzą, albo wierzą, bo w końcu rodzice ochrzcili, a ksiądz do bierzmowania zmusił.
Nie. Wybrałam Boga świadomie, będąc już bądź co bądź dorosłym człowiekiem. Znalazłam i wybrałam Boga wśród innych, licznych i nie zawsze dobrych propozycji tego świata. Tu i Teraz jestem pewna, że Bóg na mnie czeka. Że żyjąc tu, na ziemi, starając się naśladować Chrystusa i żyć zgodnie z Ewangelią, trafię do Domu Ojca, do Domu, którego drzwi otworzył mi Chrystus, swą ofiarą na Krzyżu. Zmartwychwstanę.

Ale gdybyś zapytał mnie o to samo, załóżmy dziesięć lat wcześniej, odpowiedziałabym: "Jestem pewna, że po śmierci nic nie ma. Ot, pogrzeb, żałoba, kilka ludzkich łez. Ale ludzie z biegiem czasu zapomną, moje ciało zgnije i zjedzą mnie robaki. Nic więcej."

Więc może nie zakładajmy u siebie pewności w rozmowie o rzeczach przyszłych, a już najbardziej nie zakładajmy jej w rozmowie o rzeczach ostatecznych.
Pozdrawiam.

slav

salwinio...zapewne patrzymy na etap koncowy z nieco innej perspektywy...ale choc nie wiem kim jest/byl khalil gibran (i nie zamierzam sprawdzac)...powim ci co sadze o mysli, ktora splodzil.

trudno mi, w tym oczywiscie kontekscie...wymyslec cos rownie glupiego!

pozdrawiam.

salwinia

slav, masz rację, patrzymy na życie, i na śmierć z różnej perspektywy. Odpowiedzmy może wprost na pytanie - czy lękasz się śmierci? I czy nie napełnia cię strachem/niepewnością oczekiwanie na... pustkę?