Moja droga

Kaliguli

Antyjudaizm Kościoła w średniowieczu

„I najobrzydliwsze jest to, że fanatyczny antysemityzm
przedstawia się jako religię pokoju, jako Ewangelię,
przynoszącą szczęście narodom świata”
Friedrich Wiegand [ 1 ]

„Dla prawdziwego katolika, tak zwana tolerancja
jest czymś niestosownym”
Kardynał Alfredo Ottaviani (z Kurii rzymskiej) [ 1a]

WZROST potęgi katolicyzmu sprawił, że u schyłku epoki antycznej oraz w wiekach średnich, nagonka na Żydów była realizowana z coraz większą zaciekłością.

Nie na wiele i tylko na krótko przydawała się Żydom łaskawość niektórych władców — takich jak Karol Wielki, Ludwik Pobożny, Henryk IV, Fryderyk III i kilku innych [2]. W wysokich falach antyjudaizmu, który ogarniał cały chrześcijański świat, przepadały też bez śladu szlachetne intencje nielicznych papieży, zwłaszcza zaś Grzegorza Wielkiego. Tenże Grzegorz jednak wydał surowy zakaz budowania synagog oraz — aż w dziesięciu listach — zabronił Żydom posiadania chrześcijańskich niewolników [3]. Już w roku 423 nie wolno było wznieść żadnej synagogi bez zgody Kościoła i przez całe średniowiecze nękano Żydów podobnymi zarządzeniami [4].

• We Francji na synodzie w Agde (506 r.) pod groźbą ekskomuniki zakazano jadania razem z Żydami [5]. Trzeci synod orleański (538 r.) zabronił im wychodzenia na ulice w drugiej połowie Wielkiego Tygodnia [6]. Synod w Mâcon (581 r.) przypomniał, iż wcześniejsze zakazy obowiązują, a ponadto zażądał między innymi, by Żydzi z nabożną czcią pozdrawiali księży i wstawali na ich widok. Kolejne godzące w Żydów uchwały podjęto na synodach w Vannes (rok 465; kanon 12); na drugim synodzie orleańskim (533 r.; kanon 19); na synodzie w Clermont (535 r.; kanony 6 i 9); na czwartym synodzie orleańskim (541 r.; kanony 30 i 31); na piątym z odbytych tam synodów (548 r.; kanon 22); na synodach: w Paryżu (614 r.; kanon 15), w Reims (624 r.; kanon 11) i w Chalons-sur-Sâone (650 r.; kanon 9). W następstwie tych restrykcji, już u schyłku VI stulecia dochodziło w państwie Franków, które znajdowało się pod władzą Merowingów, do przymusowych chrztów, masowej banicji, palenia albo burzenia synagog i zamieszkiwanych przez Żydów domów.

Pochodzący z Hiszpanii arcybiskup Lyonu, Agobard (zm.840 r.) napisał pięć traktatów przeciwko Żydom, które dały powód do tego, by w pewnej monografii — sprzed czasów hitlerowskich — zaliczyć go do „najbrutalniejszych wrogów narodu żydowskiego w całych dziejach świata” [9]. Ów święty katolicki nie tylko stwierdził, że już Piłat zalecił Żydom cześć dla Jezusa, że starszyzna żydowska badała na smak, czy krew kobiety miesiączkującej nie jest przypadkiem nieczysta; ale opowiedział też niemało innych historii, które miały budzić grozę, a poza tym już u niego pojawiło się sławetne hasło hitlerowskie: „Nie kupujcie u żadnego Żyda” [10]. Pod rządami Hitlera „dzieła Agobarda z Lyonu” i pisma Ojców Kościoła o treściach dezawuujących naród żydowski, przydały się oczywiście Kościołowi katolickiemu, a o właściwe ich wykorzystanie zatroszczył się pewien znany jezuita [11].

W roku 1010, na polecenie biskupa Limoges, teologowie przez cztery tygodnie przekonywali Żydów o mesjanizmie Jezusa — na podstawie Starego Testamentu. Mimo tej akcji, większość z nich pozostała przy judaizmie, wobec czego doszło do masowej banicji i masowej zagłady.

Katolicki król, Filip August, wypędził w roku 1182 wszystkich Żydów z Francji i skonfiskował ich mienie; w 1394 roku powtórzono te represje.

• W Hiszpanii fanatyzm chrześcijański oraz nienawiść do Żydów manifestowano z dawien dawna, i to z wielkim zapamiętaniem, a po roku 586, kiedy król Rekkared przeszedł na katolicyzm, szybko następowały po sobie kolejne drastyczne restrykcje. Tamtejsi władcy wydali w jednym tylko VII stuleciu prawie pięćdziesiąt edyktów, które ograniczały prawa Żydów [12], przy czym czynili oni to, właściwie, wyłącznie z pobudek religijnych. Jeden z owych edyktów gwarantował przecież expressis verbis wszelkie przywileje chrześcijan każdemu Żydowi, którego chrystianizm uznano za nieskazitelny. Wszyscy konwertyci pochodzenia żydowskiego zostali „z płynącą z głębi serca życzliwością, naturalnie, zrównani z pozostałymi mieszkańcami państwa” i to jest najlepszy dowód, że w represjonowaniu Żydów motywy rasowe, polityczne czy ekonomiczne nie były najistotniejsze [13].

Najważniejszy przedstawiciel Kościoła hiszpańskiego, arcybiskup Sewilli, Izydor (560-636) zachęcał do prześladowań Żydów i usprawiedliwiał takie działania [14]. W roku 589, na trzecim soborze w Toledo, zakazano Żydom posiadania niewolników, do czego chrześcijanie oczywiście mieli prawo (kanon 14), a następnie zmuszono Żydów do sprzedaży majątków ziemskich. Czwarty sobór w Toledo (633 r.) zajął się specjalnie wyznaczeniem kar dla tych Żydów, którzy przyjęli chrzest, ale potem odstąpili od chrystianizmu, i powierzył karanie biskupom, odbierając tę prerogatywę władzom państwowym. Owi odszczepieńcy nie mogli występować jako świadkowie w procesach sądowych ani też piastować żadnych urzędów. W przypadku małżeństwa mieszanego, nie będący wyznania chrześcijańskiego mężowie lub żony musieli przyjąć chrzest albo rozstać się ze swymi partnerami. Obrzezane dzieci odszczepieńców należało odebrać rodzicom i wychować je w rodzinach chrześcijańskich.

O Żydach traktuje aż dziesięć kanonów (57-66). W pierwszym z nich (57) znalazła jednak swój wyraz dezaprobata uczestników soboru dla chrztów przymusowych. Ale już szósty sobór w Toledo nakazał, w roku 638, by wszyscy zamieszkali w Hiszpanii Żydzi przyjęli chrzest (kanon 3). Ten nakaz został powtórzony na ósmym soborze toledańskim (653 r.), a zarazem upomniano króla Rekkeswintha, stwierdzając, że nie powinien on panować nad bluźniercami i obrażać poddanych obecnością niewiernych w tymże kraju (kanon 12). Ów król wydał więc edykt z następującą przestrogą: „Nikomu nie wolno, choćby tylko w głębi duszy, mieć jakichkolwiek wątpliwości co do wiary katolickiej. Kto wątpi, ten będzie banitą — póki nie zmieni zdania” [15]. Siedemnasty sobór w Toledo, odbyty w roku 694, wydał decyzję, która była jeszcze dotkliwsza: wszyscy Żydzi zostali uznani za niewolników, a jako pretekst posłużyły: rzekoma działalność antypaństwowa oraz znieważanie Chrystusowego krzyża (kanon

. Mienie Żydów uległo konfiskacie, ich dzieci zaś — od ósmego roku życia wzwyż — zostały im odebrane, po czym zmuszono je do małżeństw z osobami wyznania chrześcijańskiego.

Gdy pod koniec VIII wieku doszło w Hiszpanii do pewnego zbliżenia między społecznościami chrześcijan i Żydów, papież Hadrian I potępił tych wiernych, którzy jadali w towarzystwie Żydów, czy w ogóle się z nimi zadawali, a więc po prostu przypomniał dawny zakaz obcowania z Żydami [16]. Za okazywanie pogardy dla religii chrześcijańskiej były przewidziane wysokie kary pieniężne i dotkliwe kary chłosty, natomiast Żyda, który by próbował nawrócić chrześcijanina na judaizm, czekała konfiskata majątku i śmierć [17].

Późniejsze sposoby nękania Żydów hiszpańskich były coraz okrutniejsze. Sobór w Zamorze, odbyty w roku 1313, nakazał uznanie wszystkich Żydów za niewolników i zażądał od władz świeckich wykonania tej decyzji — pod groźbą ekskomuniki. Rokrocznie należało odczytywać w kościołach godzące w Żydów postanowienia [18]. Od roku 1378 zachęcał do gnębienia Żydów arcybiskup-koadiutor Martínez, w roku 1391 zaś, pod jego przewodem pozbawiono w Sewilli życia cztery tysiące Żydów, a bez mała dwadzieścia pięć tysięcy innych osób tego pochodzenia sprzedano w niewolę. Po tym „zwycięstwie” sewilski koadiutor nakazał: „Żydów, którzy nie chcą stać się chrześcijanami, należy zabijać”.

W roku 1492 bezlitośnie wypędzono wszystkich nie ochrzczonych Żydów z Hiszpanii, a pięć lat później ten sam los spotkał Żydów portugalskich.

• W Niemczech prześladowania Żydów rozpoczęły się w epoce krucjat. Od pierwszej wyprawy krzyżowej ich sytuacja stale się pogarszała i tak działo się przez wiele stuleci [19]. Również w Niemczech pogromy wynikały nie z nienawiści rasowej czy niechęci do konkurencji w handlu, lecz z klerykalnego fanatyzmu, a dowodzi takiej zależności choćby ten fakt, że w okresie pierwszej fali prześladowań kupcy chrześcijańscy pomagali swoim żydowskim kontrachentom, na ile to było możliwe [20].

„Po cóż szukać wrogów chrześcijaństwa w dalekich krajach, skoro pośród nas żyją żydowscy bluźniercy, o wiele gorsi niż Saraceni, i bezkarnie znieważają Chrystusa i sakramenty!” [21] — tak argumentowali krzyżowcy, którzy w Metzu, Trewirze, Wormacji, Moguncji, Ratyzbonie, Pradze i innych miastach wymordowali tysiące Żydów.

W Nadrenii żył, w XII wieku, zakonnik imieniem Radulf, który nie zawahał się rozpocząć agitacji na rzecz krucjaty przeciwko Żydom.
Cmentarz żydowski w Wormacji, w Niemczech — świadectwo masakry, podczas pierwszej krucjaty.

W roku 1298 oskarżono Żydów z bawarskiego miasta Röttingen o zbezczeszczenie hostii. Wówczas to pewien katolicki szlachcic, Rindfleisch, powołał się na rozkaz otrzymany od Pana Boga i zebrał grupę współwyznawców, z którymi nie tylko wymordował wszystkich Żydów z Röttingen, ale także — do jesieni tego roku — zniszczył prawie 140 osad żydowskich.

Tamto oskarżenie powtarzało się potem często; utrzymywano, że Żydzi przebijają gwoździami hostie, wykradane na ogół przez ich chrześcijańską służbę — jakby odtwarzając ukrzyżowanie Chrystusa. Dowodami były hostie ociekające krwią. Dlatego też pozbawiono chrześcijańskich niewolników i sług z domów żydowskich możliwości przyjmowania komunii i wyznaczono karę śmierci za kradzież hostii. W ciągu całego średniowiecza chrześcijanie dawali wiarę owym mającym budzić grozę opowieściom o bezczeszczeniu hostii (jak również o mordach rytualnych i zatruwaniu studni), tak więc po „krwawiących” hostiach pojawili się krwawiący Żydzi.

W roku 1337 takie rzekome zbezczeszczenie komunikantów skłoniło katolików z dolnobawarskiego miasta Deggendorf do wymordowania wszystkich tamtejszych Żydów. Mordercom pozwoliło to uwolnić się od długów, jakie wcześniej zaciągnęli u swych ofiar, a także rozgrabić żydowskie mienie.

Dwanaście lat później w jednym tylko Strasburgu spalono dwa tysiące Żydów, ich majątek zaś został rozdzielony wśród chrześcijan. W tymże roku 1349, „najgorszym dla niemieckich Żydów przed dojściem Hitlera do władzy”, za sprawą katolików postradała życie niemal cała żydowska ludność trzystu pięćdziesięciu gmin; na ogół palono żywcem [22]. Bardzo wielu Żydów mogło uniknąć śmierci przez przyjęcie chrztu, ale prawie zawsze przedkładali oni męczeństwo nad życie w wierze chrześcijańskiej [23]. [zob.artykuł: Krucjaty w uStroniu]

W 1426 roku wypędzono Żydów z Kolonii — „na chwałę Boga i Świętej Dziewicy”. Z Erfurtu usunięto ich w roku 1458. W Ratyzbonie doszło w 1529 roku do eksterminacji gminy żydowskiej i była to konsekwencja kilkudziesięcioletniego szczucia, jakie uprawiali katoliccy duchowni, zwłaszcza dominikanie, tak zdemoralizowani, że niejednokrotnie czyniono zabiegi na rzecz zreformowania ich życia w klasztorze [24]. Wygłaszanie kazań godzących w Żydów uchodziło w Ratyzbonie, „jak się zdaje, wręcz za funkcję urzędową proboszcza katedry” [25]. Zastrzeżenia formułowane przez cesarza Fryderyka i petycje Żydów do tamtejszego biskupa okazały się daremne. Z Frankfurtu nad Menem wygnano Żydów w roku 1614. Ale jeszcze u schyłku XVIII wieku obowiązywało ich pozdrawianie chrześcijan. Gdy któryś z wyznawców tej religii wołał na ulicy: „Okaż mores, Żydzie!”, ów musiał zdjąć kapelusz [26].

• W innych krajach też prześladowano Żydów albo ograniczano ich prawa. W niektórych republikach północnowłoskich nie tolerowano ich z zasady. W Anglii byli oni, począwszy od roku 1290, przez cztery stulecia ludźmi wyjętymi spod prawa [27].

Wyjątkowa była jedynie postawa królów polskich. Ci ostatni nawet zachęcali Żydów do imigracji, i to pomimo oporu ze strony kleru. Ale w roku 1648 również na ziemiach polskich doszło — na skutek nasilenia się antysemityzmu — do wymordowania około dwustu tysięcy Żydów. *//[Autor ma zapewne na myśli rzeź, której dopuścili się Kozacy Chmielnickiego na Żydach za to, iż ci lojalnie popierali Rzeczpospolitą — Rumburak]
Oto przykład współczesnego polskiego antyjudaizmu. Zdjęcie przedstawia kościelną
uroczystość Wielkiego Piątku w Pruchniku. Jest to tradycyjna ceremonia biczowania kukły Judasza. W roku 2001, na worku, obrazującym Judasza — zamieniono jedną literkę — zamiast Juda (od: Judasz), jest Jude (Żyd). I tak mamy prymitywny pokaz polskiego antysemityzmu, co gorsza, z udziałem małych dzieci.

„Straszliwe rzezie, ćwiartowanie, okaleczenia, rozpruwanie ciał, palenie żywcem wielu tysięcy ludzi — wszystko to odbywało się w imię wiary” [29]. Przytoczyliśmy tu konstatację pewnego chrześcijanina; w innym miejscu tenże uczony stwierdza, że trudno byłoby wymienić jakąkolwiek niegodziwość, jakiekolwiek represje, które nie spotkały Żydów w chrześcijańskiej Europie [30].

Cierpienia najdawniejszych chrześcijan wydają się błahostką w porównaniu z martyrologią Żydów, tym bardziej, że ci ostatni, zgoła przeciwnie niż tamci, prawie nigdy nie ratowali się odstępstwem od wiary. Umierali razem z żonami i dziećmi. Tysiące, dziesiątki tysięcy Żydów chrześcijanie zabijali gołymi rękami, topili, palili żywcem, łamali kołem, wieszali; ponadto krajano ich, ćwiartowano, duszono i grzebano żyjących jeszcze ludzi. Na postronkach i za włosy zaciągano ich do baptysteriów (chrzcielnic). I wyższe duchowieństwo brało czynny udział w chrzczeniu przemocą [31].

Nic dziwnego! Przez wiele wieków atakowali Żydów w swoich pismach Ojcowie Kościoła. Większość papieży kontynuowała te ataki. Leon Wielki mówił o ohydnych zbrodniach popełnianych przez Żydów, określał ich jako ludzi, których trzeba nienawidzić i wyklinać [32]. Pod koniec IX wieku zostali oni przez papieża Stefana nazwani „psami”. W roku 1179 uchwalono, na trzecim soborze laterańskim, że chrześcijanie, „którzy się ośmielają współżyć z Żydami, podlegają ekskomunice”[33] *(Rumburak pierwszy do ekskomunikowania!!!). Innocenty III nazwał ich w roku 1205 „wyklętymi przez Boga niewolnikami”, życząc im wiecznego ujarzmienia [34]. Czwarty sobór laterański, odbyty za pontyfikatu tegoż papieża, pozbawił Żydów prawa piastowania urzędów i zakazał im wychodzenia na ulice podczas większych świąt chrześcijańskich. Oprócz tego ów sobór narzucił Żydom noszenie wyróżniającej odzieży albo odznak — przypomnijmy sobie gwiazdę Dawida z czasów hitlerowskich! — i uznał ten nakaz za przepis prawa kanonicznego [35].

[W średniowiecznej Europie, Żydzi — pod groźbą śmierci — zmuszeni byli nosić specjalne wysokie czapki. Chrześcijanie wierzyli, że owe czapki są dlatego takie wysokie, iż przykrywają Żydom rogi ! Z powodu ograniczonej ilości miejsca w średniowiecznych gettach — Żydzi zmuszeni byli budować wielopiętrowe domy (co było ich nowatorską myślą techniczną, na tamte czasy), w których, przeważnie na ostatniej kondygnacji, umieszczali synagogę. Jednak, podczas modłów i śpiewania Psalmów — okna synagog musiały być (także pod groźbą śmierci) szczelnie zamknięte tak, by dźwięk nie docierał do chrześcijan. — Rumburak, na podstawie informacji, uzyskanych podczas zwiedzania muzeum na Uniwersytecie w Tel-Avivie]

Poza tym trzeba tu wspomnieć, że wielowiekowym średniowiecznym zwyczajem było lżenie Żydów podczas celebracji, co podsycało antyjudaizm wiernych [36]. Najkrwawszych pogromów dopuszczano się często w Wielkim Tygodniu. [patrz zdjęcie powyżej, z uroczystości Wielkiego Piątku, we współczesnej Polsce] [link widoczny dla zalogowanych]

Tauro

No a Żydzi uznający nauki Talmudu są anty chrześcijanami i to nie tylko w średniowieczu ale do dziś.

Księga Zohar, część I, 25b:
"Ci którzy starają się czynić dobrze akumowi(Chrześcijaninowi)... po śmierci nie zmartwychwstaną."

Księga Zohar, część I, 160a:
2. Nie wolno nieść pomocy choremu chrześcijaninowi

Talmud, traktat Baba batra 54b:
"Wszystkie majętności gojów są jak by opuszczone; kto je pierwszy zabiera ten jest ich panem."

Szulchan aruch, część Choszen ha-miszpat paragraf 425, art.5:
*Jeżeliby, kto zobaczył, że ktoś (odszczepieniec przeczący Torze) wpadł do studni, w której jest drabina, niech pospiesznie ją wyciągnie i powie: "Muszę sprowadzić z dachu mego syna; zaraz ci ją odniosę"; lub coś podobnego tym słowom niech powie

*Akumnów, z którymi nie mamy przyjaźni itd... nie należy zabijać, lecz nigdy nie uwalniać bliskich śmierci. Na przykład: widząc, że ktoś z nich wpadł do morza, nie powinien goi wyciągnąć, chyba, że obiecał dać pieniądze.

nie pisze więcej przykładów z Talmudu bo bym do jutra nie skończył

Goj to nie-Żyd, czyli zwierze o ludzkiej twarzy, to jest ciekawe bo gdy się nawrócimy na judaizm to przestajemy być gojem(zwierzęciem) a stajemy się pełnoprawnym człowiekiem czyli Żydem. Taki awansik, a wystarczy tylko zmienić religię Jezyk

Talmud jeszcze nie został w pełni przetłumaczony na inny język niż hebrajski, Żydzi zapewniają, że nie ma tam treści antychrześcijańskich. Pewien ksiądz chciał przetłumaczyć Talmud na ojczysty język i został zamordowany. przypadek? raczej nie

Antysemityzm jest potrzebny Żydom, żeby ludziom robiło sie ich szkoda i nie patrzyli na ich złe czyny

Żydzi chcą zawładnąć światem!!

Zorian

Panie Tauro, warto było najpierw przejrzeć te źródła które Pan podaje, a potem dopiero przeklejać (lub raczej już nie przeklejać) te pseudocytaty z antysemickich broszur. Pozdrawiam.

moniek

przeklejone ale dobre Wesoly

Adullek

Antyjudaizm jest w zasadzie synonimem chrześcijaństwa , jego tradycji, ( nie tylko późniejszego katolicyzmu) a istniał on już w czasach przedchrześcijańskich.
Skąd on się wziął?
Na pewno nie z powodów rasowych , wtedy mówilibyśmy o antysemityzmie. Jego głównymi przyczynami jest religia i polityka. Czyli powszechna świadomość Żydów o ich |"wyjątkowości", "szczególności" oraz co za tym idzie NIETOLERANCJA RELIGIJNA. To właśnie dlatego poganie, helleni , zaczęli nienawidzić Żydów. Co ciekawe z tych samych powodów zaczęto później- jak łatwo jest się domyślić- nienawidzić chrześcijan, (którym moim zdaniem , wydawało się ) że są szczególnym narodem wybranym przez boga, świętym ludem , złotą częścią, Bożym Izraelem, plemieniem wybranym. Oczywiście wg. Żydów , czy chrześcijan bogowie inni np;bogowie rzymscy to diabły , a ich był prawdziwy...