Moja droga

Teknometalman

Jak wiadomo Anioły są sługami bożymi i pomagają ludziom - jedną z modlitw na co dzień kierujemy do nich (,,Aniele Boży"). Jak myslicie? Czy każdy ma własnego innego? Czy może każdy Anioł ochrania więcej niż jednego człowieka? czy po Śmierci Bóg może uczynić człowieka aniołem?

Kiler

Ja myślę, że każdy ma swojego anioła stróża, co nei oiznacza, ze jeden Anioł Stróz nie może mieć więcej niż jednego "podopiecznego" Wesoly

Zresztą, skoro Anioły to byty nie mające materii, to moga byś w wielu miejscach naraz - nie obowiązuje ich zasada bycia w jednym miejscu naraz Mruga

Anioły zostały jako takie stworzone przez Pana Boga i myślę, że człowiek nei może być Aniołem po śmierci. "Niewiele od Aniołów jest on umniejszony" - śpiewamy w Godzinkach o Niepokalanym Poczęciu NMP. Niewiele - ale jednak. Anioły nie są skażone grzechem, dlatego myślę, ze nawet jako święci w niebie - nbie będziemy Aniołami - będziemy grupą "świętych". NIe wiem, tak mi się zdaje Mruga

Teknometalman

Skoro jesteśmy w temacie, słyszałem, że występują rożne klasy aniołów. Że jednymi z nich są Serafini. Czy mógłby mi ktoś wymienić wszystkie rodzaje zastępów i je opisać?

Januarius

Z tego, co mówi Pismo Święte istoty niebiańskie stworzone przez Boga dzielą się na cherubów, serafów i aniołów.

Jeśli chodzi o serafów, są to wysokiej rangi aniołowie, którzy usługują Bogu, ogłaszają Jego świętość oraz dbają o czystość ludu Boga (zobacz Izajasza 6:1-7).

Cherubowie znajdują się blisko tronu Boga. Służą Mu do wykonywania błyskawicznych zadań, eskortują tron Boga oraz wpierają sług Bożych (zobacz cały 1 rozdział Księgi Ezechiela).

Aniołowie natomiast są kurierami kontaktującymi się z ludźmi. Są obrońcami ludu Bożego, wykonawcami wyroków Bożych i biorą niewidzialny udział w ewangelizacji.

Dolores61

Kiler

Gdzies przeczytałem, ze któryś święty/święta miała ANioła Stróza, który nie dawał sobie rady w jego/jej potrzebami, jej kuszneiem przez złego ducha i ta osoba prosiła o interwencję Boga, w wyniku czego miała trzech Aniołów Stróżów, w tym jeden z nich miał być Serafinem! Więc widzisz;p

Dolores61

Teknometalman

No to miała niezłą ochronę.

Dolores61

niekompatybilny · Gość

Anioły to są takie osoby które zdają sobie sprawę z tego iż mają wszystkiego pełno..........ale zależy czego.

I jednocześnie wszystkiego mało..........ale zależy czego.

ateista

katolik · Gość

Modlimy sie np. do Najświętszej Maryji Panny o to aby wyprosiła nam u Boga różne łaski a nie prosimy jej o ''bezpośrednią pomoc'', tak samo jest jak modlimy się do świętych,a w modlitwie ''Aniele Boży'' prosimy anioła stróża aby nas bronił, bo on jest za nas ''odpowiedzialny''. Takie jest moje zdanie na ten temat Jezyk

ateista

To po cholerę jest to pośrednictwo. Raz modlimy się do boga raz do Matki Boskiej. A do Anioła Stróża modlimy się bezpośrednio, prosząc go o bezpośrednią pomoc co sam wskazałeś. "Aniele boży stróżu mój TY ZAWSZE PRZY MNIE STÓJ", "BĄDŹ MI ZAWSZE DO POMOCY" nie wiem jak to jest z tymi aniołami, wykonują część roboty boga ? To mi bardziej przypomina politeizm a nie religie monoteistyczną. Wszystkie matki boskie które znalazłem:

MB Anielska,
MB Bolesna,
MB Częstochowska,
MB Fatimska,
MB Królowej Polski,
MB Nieustającej Pomocy,
MB Różańcowa,
MB Zwycięska,
MB Szkaplerzna,

Nie wspominając już o całej masie Aniołów do których katolicy się modlą:

* Serafini

Archanioł Michał, Serafiel, Jehoel, Uriel, Kemuel, Metatron, Natanael

* Cherubini

Cherubiel, Ofaniel, Uriel, Zofiel, Lucyfer

* Trony

Orifiel, Zafkiel, Zabkiel, Jofiel (Zofiel), Razjel

* Panowania

Zadkiel, Chaszmal, Zacharael, Muriel

* Cnoty

Ariel, Uzjel, Gabriel, Michał Peliel, Barbiel, Sarbiel, Haniel, Hamaliel, Tarszisz

* Potęgi

Kamael, Werchiel,

* Księstwa

Nisroch, Haniel, Rekuel, Cerwiel, Amael

* Archaniołowie

Rafał, Uriel, Michał, Gabriel, Barbiel, Jehudiel, Barachiel,

* Aniołowie

Faleg, Andachiel, Gabriel, Chajliel

Oczywiście do Lucyfera raczej nikt się nie modli ale na pewno do większości z nich można się modlić.

Weźmy np Aniołów Potęgi (tych od cudów i cudeńków), myślałem, że wszystko co niewytłumaczalne, nadprzyrodzone, paranormalne to sprawka boga, okazuje się jednak, że oprócz boga "specjalne" nieziemskie zdolności posiadają również inne istoty pozaziemskie.
Oczywiście czci się również świętych:

A

* bł. Adam Bargielski
* św. Albert Chmielowski (Brat Albert)
* św. Aleksandra z Galacji
* bł. Aleksy Sobaszek
* bł. Alfons Mazurek
* bł. Alicja Jadwiga Kotowska
* bł. Alojzy Liguda
* bł. Anastazy Pankiewicz
* św. Andrzej Bobola
* św. Andrzej Świerad
* bł. Anicet Kopliński
* bł. Aniela Salawa
* bł. Antoni Beszta-Borowski
* bł. Antoni Leszczewicz
* bł. Antoni Nowowiejski
* bł. Antoni Rewera
* bł. Antoni Świadek
* bł. Antoni Zawistowski
* św. Artur
* bł. August Czartoryski
* bł. Archutowski Roman

B

* św. Benedykt z Pereum (Męczennik)
* św. Benigna
* bł. Bernardyna Maria Jabłońska
* bł. Bogumił
* bł. Bogumiła Noiszewska
* bł. Bolesław Strzelecki
* bł. Bolesława Lament
* bł. Bronisław Komorowski
* bł. Bronisław Kostkowski
* bł. Bronisław Markiewicz
* bł. Bronisława
* bł. Brunon Zembol
* bł. Bajewski Jan Antoni
* bł. Balicki Jan
* bł. Bargielski Adam
* bł. Bartosik Ludwik Pius
* bł. Beszta-Borowski Antoni
* bł. Beyzym Jan
* bł. Biernacka Marianna
* św. Bilczewski Józef
* bł. Binkiewicz Maksymilian
* bł. Błądziński Władysław
* św. Bobola Andrzej
* bł. Bohatkiewicz Mieczysław
* bł. Bojanowski Edmund

Nazwiska tylko do "B" wymieniłem bo trochę ich jest. Reszta tutaj: [link widoczny dla zalogowanych]. Ku ich czci buduje się również sanktuaria.

lendii

ANIOŁOWIE
Hebrajski wyraz mal’ách oraz jego grecki odpowiednik ággelos dosłownie znaczą „posłaniec”. W całej Biblii pojawiają się one niemal 400 razy. Gdy odnoszą się do stworzeń duchowych, są tłumaczone na ‛aniołowie’, a gdy wyraźnie chodzi o ludzi — na „posłańcy” (Rdz 16:7; 32:3; Jak 2:25; Obj 22:8; zob. POSŁANIEC). Jednakże w pełnej symboli Księdze Objawienia pewne wzmianki o ‛aniołach’ mogą dotyczyć ludzi (Obj 2:1, 8, 12, 18; 3:1, 7, 14).
Aniołów — jako istoty niewidzialne i potężne — nazywa się niekiedy duchami. Na przykład czytamy: ‛Wystąpił pewien duch i stanął przed Jehową’ albo „Czyż oni wszyscy nie są duchami do publicznej służby?” (1Kl 22:21; Heb 1:14). Ponieważ mają niewidzialne ciała duchowe, mieszkają „w niebiosach” (Mk 12:25; 1Ko 15:44, 50). Poza tym odnoszą się do nich takie określenia, jak „synowie prawdziwego Boga”, „gwiazdy poranne” i „święte miriady” (lub „święci”, BWP) (Hi 1:6; 2:1; 38:7; Pwt 33:2).
Aniołowie nie wstępują w związki małżeńskie ani nie wydają na świat potomstwa; każdego z nich osobno stworzył Jehowa poprzez swego pierworodnego Syna, który jest „początkiem stworzenia Bożego” (Obj 3:14; Mt 22:30). „Za jego [tego pierworodnego Syna, zwanego Słowem] pośrednictwem zostało stworzone wszystko inne w niebiosach (...) co niewidzialne (...). On też jest przed wszystkim innym i za jego pośrednictwem wszystko inne zostało powołane do istnienia” (Kol 1:15-17; Jn 1:1-3). Aniołowie pojawili się na długo przed człowiekiem, gdyż w czasie ‛zakładania ziemi’ „wespół radośnie wołały gwiazdy poranne i zaczęli z uznaniem wykrzykiwać wszyscy synowie Boży” (Hi 38:4-7).
Jeśli chodzi o liczbę tych niebiańskich stworzeń, Daniel zobaczył, jak „tysiąc tysięcy mu [Bogu] usługiwało, a stało przed nim dziesięć tysięcy dziesiątek tysięcy” (Dn 7:10; Heb 12:22; Judy 14).
Obdarzeni cechami indywidualnymi. Niektórzy twierdzą, iż poszczególni aniołowie nie mają cech indywidualnych — że są to bezosobowe siły spełniające w różnych miejscach wolę Bożą. Ale Biblia uczy czegoś innego. Imię sugeruje odrębny, indywidualny byt. A aniołowie mają imiona, czego wystarczającym potwierdzeniem jest wymienienie dwóch z nich — Michała i Gabriela (Dn 12:1; Łk 1:26). Brak informacji o innych imionach chroni ludzi przed okazywaniem tym stworzeniom nienależnego im szacunku nacechowanego czcią. Bóg posyła aniołów, by występowali w Jego imieniu, a nie swoim własnym. Jeden z nich, zapytany przez Jakuba o imię, nie wyjawił go (Rdz 32:29). Kiedy Jozue poprosił przybyłego anioła o przedstawienie się, ten odrzekł tylko, że jest „księciem wojska Jehowy” (Joz 5:14). Podobnie gdy rodzice Samsona chcieli poznać imię pewnego anioła, ten wymijająco odrzekł Manoachowi: „Czemuż miałbyś pytać o moje imię, skoro jest ono zdumiewające?” (Sdz 13:17, 1

. A gdy apostoł Jan próbował oddać cześć aniołom, dwukrotnie został upomniany: „Uważaj! Nie czyń tego! (...) Oddaj cześć Bogu” (Obj 19:10; 22:8, 9).
Jako osoby, aniołowie potrafią komunikować się ze sobą (1Ko 13:1) i władać różnymi językami ludzkimi (Lb 22:32-35; Dn 4:23; Dz 10:3-7), odznaczają się też zdolnością myślenia, dzięki której mogą wysławiać Jehowę (Ps 148:2; Łk 2:13). Co prawda nie mają płci, jednak nie dlatego, że są bezosobową siłą — po prostu takimi stworzył ich Jehowa. Zwykle są przedstawiani jako osoby płci męskiej i gdy się materializowali, zawsze przybierali postać mężczyzny. Również o Bogu i Jego Synu mówi się jako o istotach płci męskiej. Gdy w czasach Noego niektórzy zmaterializowani aniołowie zaczęli się oddawać rozkoszom zmysłowym, zostali wyrzuceni z niebiańskich dziedzińców Jehowy. Wydarzenie to dużo mówi o indywidualności aniołów, którzy podobnie jak ludzie zostali obdarzeni wolną wolą i mają możliwość wyboru między dobrem a złem (Rdz 6:2, 4; 2Pt 2:4). Korzystając z wolnej woli, rzesze aniołów przyłączyły się do buntu Szatana (Mt 25:41; Obj 12:7-9).

CHERUBOWIE
Anielskie stworzenia wysokiej rangi spełniające szczególne zadania; stanowią inną grupę niż serafowie. Biblia wspomina o nich 92 razy, po raz pierwszy w Rodzaju 3:24. Kiedy Bóg wypędził Adama i Ewę z Edenu, przy wejściu po wsch. stronie ogrodu ustawił cherubów (hebr. keruwím) wraz z płomienistym ostrzem miecza, ‛by strzegli drogi do drzewa życia’. Nie podano, czy było ich dwóch, czy więcej.
Wizerunki cherubów ozdabiały przybytek na pustkowiu. Dwa cheruby wykute ze złota umieszczono na obu końcach pokrywy Arki. Twarzami były zwrócone do siebie i pochylały się nad pokrywą w akcie uwielbienia. Miały po dwa skrzydła, które rozpościerały w górę, osłaniając nimi pokrywę (Wj 25:10-21; 37:7-9). Poza tym postacie cherubów zostały wyhaftowane na płótnach namiotowych stanowiących wewnętrzne przykrycie przybytku oraz na zasłonie odgradzającej Miejsce Święte od Najświętszego (Wj 26:1, 31; 36:8, 35).
Wbrew niektórym twierdzeniom wizerunki te w niczym nie przypominały groteskowych skrzydlatych monstrów czczonych przez okoliczne narody pogańskie. Dawna tradycja żydowska jednoznacznie mówi, że cheruby w przybytku zostały przedstawione w ludzkiej postaci (Biblia się na ten temat nie wypowiada). Były to wspaniałe dzieła sztuki. Wyobrażały olśniewające anielskie stworzenia i w każdym szczególe zostały wykonane ‛zgodnie ze wzorem’, który Mojżesz otrzymał od samego Jehowy (Wj 25:9). Apostoł Paweł opisał je jako „chwalebne cheruby ocieniające pokrywę przebłagalną” (Heb 9:5). Miały związek z obecnością Jehowy, który rzekł: „I tam będę do ciebie przybywał, i będę z tobą rozmawiał znad pokrywy, spomiędzy dwóch cherubów, które są na Arce Świadectwa” (Wj 25:22; Lb 7:89). Dlatego o Jehowie mówiono, że ‛siedzi na cherubach [„między cherubami”, Bw]’ (1Sm 4:4; 2Sm 6:2; 2Kl 19:15; 1Kn 13:6; Ps 80:1; 99:1; Iz 37:16). Rzeźby te stanowiły „wyobrażenie rydwanu” Jehowy (1Kn 28:1

; ich skrzydła symbolizowały ochronę i błyskawiczne przemieszczanie się z miejsca na miejsce. Gdy więc Dawid w poetyckich słowach pieśni opisywał, jak szybko Jehowa przybył mu z pomocą, wspomniał o Nim, że „przyjechał na cherubie i przyleciał (...) na skrzydłach ducha” (2Sm 22:11; Ps 18:10).
Szczegółowy projekt wspaniałej świątyni Salomona przewidywał umieszczenie w Miejscu Najświętszym dwóch ogromnych posągów cherubów. Wykonano je z drewna drzewa oleistego i pokryto złotem; miały po 10 łokci (4,5 m) wysokości. Zwrócone ku wschodowi, stały na linii pn.-pd., biegnącej prawdopodobnie przez centralny punkt pomieszczenia. Choć były od siebie oddalone o 10 łokci, na środku sali stykały się koniuszkami sąsiadujących skrzydeł, osłaniając stojącą pod nimi Arkę Przymierza oraz jej drążki. Natomiast drugie skrzydło każdego z cherubów dotykało odpowiednio pn. i pd. ściany. Tak więc skrzydła cherubów zajmowały całą 20-łokciową szerokość Miejsca Najświętszego (zob. ŚWIĄTYNIA). Poza tym wizerunki cherubów widniały na pokrytych złotem płaskorzeźbach zdobiących ściany i drzwi świątyni. Także boki miedzianych wózków do przewożenia wody udekorowano wyobrażeniami cherubów (1Kl 6:23-35; 7:29-36; 8:6, 7; 1Kn 28:18; 2Kn 3:7, 10-14; 5:7,

. „Wyrzeźbione cheruby” upiększały też ściany i drzwi świątyni z wizji Ezechiela (Eze 41:17-20, 23-25).
Ezechiel opisał szereg wizji, w których ujrzał niezwykłych cherubów. Początkowo nazywał ich „żywymi stworzeniami” (Eze 1:5-2

, ale z dalszej relacji wynika, że chodzi o „cherubów” (Eze 9:3; 10:1-22; 11:22). W tych obrazowych wizjach są oni ściśle związani z pełną chwały osobą Jehowy, któremu stale usługują.
Poza tym Ezechiel w swej proroczej księdze wspomina, że polecono mu zaintonować „pieśń żałobną o królu Tyru”. Nazywa go tam wspaniałym „cherubem okrywającym”, który był kiedyś „w Edenie, ogrodzie Bożym”, ale został pozbawiony swego piękna i ‛obrócony w popiół na ziemi’. „Tak rzekł Wszechwładny Pan, Jehowa: ‚(...) Tyś jest namaszczonym cherubem, który okrywa, i ja cię ustanowiłem. Byłeś na świętej górze Bożej. Przechadzałeś się pośród ognistych kamieni. Byłeś nienaganny na swoich drogach od dnia, gdy zostałeś stworzony, aż się znalazła w tobie nieprawość. (...) Wyrzucę cię z góry Bożej jako zbezczeszczonego i wygubię cię, cherubie okrywający [„cherub opiekun”, BT]’” (Eze 28:11-19).

SERAFOWIE
Stworzenia duchowe, które według Izajasza 6:2, 6 przebywają w pobliżu niebiańskiego tronu Jehowy. Hebrajski rzeczownik serafím (lm.) wywodzi się od czasownika saráf — „palić (się); płonąć” (Kpł 4:12). A zatem dosłownie znaczy „ogniści; płonący”. W innych miejscach rzeczownik ten, użyty w lp. (hebr. saráf) lub lm., odnosi się do stworzeń ziemskich. W takich wypadkach może znaczyć: „jadowity”, „ognisty [powodujący zapalenie]”, „ognisty wąż” (Lb 21:6, 8, przyp. w NW).
Prorok Izajasz tak opisał otrzymaną wizję: „W roku śmierci króla Uzzjasza ujrzałem Jehowę, siedzącego na tronie wyniosłym i wywyższonym, a poły jego szat wypełniały świątynię. Nad nim stali serafowie. Każdy z nich miał sześć skrzydeł. Dwoma zakrywał swe oblicze i dwoma zakrywał swe stopy, a na dwóch latał. I wołał jeden do drugiego, mówiąc: ‚Święty, święty, święty jest Jehowa Zastępów. Cała ziemia pełna jest jego chwały’. (...) I powiedziałem: ‚Biada mi! Bo jestem wprost zmuszony do milczenia, gdyż jestem człowiekiem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o wargach nieczystych; bo oczy moje ujrzały Króla, Jehowę Zastępów!’ Wtedy przyleciał do mnie jeden z serafów, a w jego ręku był rozżarzony węgielek, który on szczypcami wziął z ołtarza. I dotykając moich ust, rzekł: ‚Oto dotknęło to twoich warg i odeszła twa wina, dokonano też zadośćuczynienia za twój grzech’” (Iz 6:1-7).
Nie znajdujemy tu opisu wyglądu samego Boga, ale dowiadujemy się, że poły Jego okazałych szat wypełniały całą świątynię, tak iż nikt nie mógłby tam stanąć. Boży tron nie stał na posadzce — był „wywyższony” i „wyniosły”. Chociaż o serafach powiedziano, że „stali”, może to oznaczać, iż unosili się za pomocą jednej pary skrzydeł, podobnie jak na pustkowiu słup obłoku ‛stojący’ u wejścia do namiotu Jehowy po prostu się tam unosił (Pwt 31:15). Na temat miejsc, w których „stali” serafowie, prof. F. Delitzsch napisał: „Serafim w gruncie rzeczy nie wzbijali się ponad głowę Zasiadającego na tronie, lecz unosili się nad Jego szatą wypełniającą gmach” (Biblischer Commentar über das Alte Testament: Jesaja, wyd. 3, Lipsk 1879, s. 96). Z łacińskiej Wulgaty wynika, że serafowie stali nie nad kimś, lecz nad czymś (Iz 6:1, 2).
Wysoka pozycja. Te potężne stworzenia niebiańskie są aniołami najwyraźniej zajmującymi bardzo wysoką pozycję w organizacji Boga, gdyż ukazano je tuż przy Jego tronie. Z kolei cherubowie z wizji Ezechiela towarzyszyli niebiańskiemu rydwanowi Bożemu (Eze 10:9-13). To, że aniołowie mogą się różnić stanowiskami lub miarą władzy, potwierdza Kolosan 1:16, gdzie wspomniano o ‛tronach, zwierzchnictwach, rządach i władzach’ w niebie.
Obowiązki. W Biblii nie podano liczby serafów. Ale skoro „wołał jeden do drugiego”, najwyraźniej znajdowali się po przeciwnych stronach tronu i ogłaszali świętość oraz chwałę Jehowy śpiewem antyfonalnym. Oznaczałoby to, że jeden (albo jedna grupa) powtarzał za drugim lub odpowiadał częścią pieśni: „Święty, święty, święty jest Jehowa Zastępów. Cała ziemia pełna jest jego chwały”. (Dla porównania zob. Pwt 27:11-26, gdzie opisano, jak lud odpowiadał podczas odczytywania Prawa). Serafowie w obecności Najwyższego pokornie i skromnie zasłaniali swe twarze jedną z trzech par skrzydeł, a ponieważ byli w świętym miejscu, inną parą zakrywali stopy — z szacunku dla niebiańskiego Króla (Iz 6:2, 3).
Okoliczność, że serafowie obwieszczali świętość Jehowy, wskazuje, iż mają za zadanie czuwać, by Jego świętość była rozgłaszana, a Jego chwała uznawana w całym wszechświecie, łącznie z ziemią. Jeden z serafów wziął z ołtarza rozżarzony węgielek i dotknął nim ust Izajasza, by oczyścić go z grzechu i winy. Może to oznaczać, iż obowiązki serafów są w jakiś sposób związane z usuwaniem grzechu spośród ludu Bożego, co jest możliwe dzięki ofierze Jezusa Chrystusa, złożonej na ołtarzu Bożym (Iz 6:3, 6, 7).
Jak ukazano ich w wizji. Wzmianki o stopach serafów, ich skrzydłach itp. należy rozumieć symbolicznie — podobieństwo do ziemskich stworzeń wskazuje tylko na pewne umiejętności lub zadania. Przecież Bóg też często mówi o sobie obrazowo, jakby miał oczy, uszy bądź w inny sposób przypominał człowieka, a jednak ludzie nie znają Jego wyglądu, jak to podkreślił Jan: „Umiłowani, teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze nie zostało ujawnione, czym będziemy. Wiemy, że gdy on się ujawni, będziemy do niego podobni, ponieważ ujrzymy go właśnie takim, jakim jest” (1Jn 3:2).

Archanioł
Przedrostek „arch-”, oznaczający „główny” lub „naczelny”, wskazuje, że archanioł — naczelny anioł — może być tylko jeden. W Piśmie Świętym słowo „archanioł” nigdy nie występuje w liczbie mnogiej. List 1 do Tesaloniczan 4:16 wiąże wyjątkową pozycję i władzę archanioła z osobą zmartwychwstałego Pana Jezusa Chrystusa: „Sam Pan zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą i ci, co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi”. Nie bez znaczenia jest zatem okoliczność, że jedynym imieniem bezpośrednio skojarzonym z określeniem „archanioł” jest Michał

Archanioł Michał
(„któż jest jak Bóg?”).
Jedyny poza Gabrielem święty anioł wymieniony w Biblii z imienia i jedyny nazwany „archaniołem” (Judy 9). Po raz pierwszy wspomniano o nim w 10 rozdz. Daniela, gdzie został przedstawiony jako „jeden z najprzedniejszych książąt”. Przyszedł na pomoc niższemu rangą aniołowi, któremu przeciwstawiał się „książę królestwa perskiego”. Dalej występuje też pod innymi określeniami: „Wasz [Izraelitów] książę” oraz „wielki książę, który stoi dla dobra synów twego [Daniela] ludu” (Dn 10:13, 20, 21; 12:1). Można stąd wysnuć wniosek, że to on był aniołem, który prowadził Izraelitów przez pustkowie (Wj 23:20, 21, 23; 32:34; 33:2). Przemawia za tym również okoliczność, iż „archanioł Michał miał zatarg z Diabłem i toczył spór co do ciała Mojżesza” (Judy 9).
Z Pisma Świętego wynika, że imię Michał nosił Syn Boży, zanim opuścił niebiosa, by zostać Jezusem Chrystusem, a także gdy tam powrócił. Jedynie jego nazwano „archaniołem”, czyli naczelnym, głównym aniołem. Tytuł ten występuje w Biblii wyłącznie w liczbie pojedynczej. Najwyraźniej więc istnieje tylko jeden wyznaczony przez Boga zwierzchnik czy naczelnik zastępów anielskich. O tym, iż zmartwychwstały Pan Jezus Chrystus jest archaniołem, świadczy werset z 1 Tesaloniczan 4:16, gdzie powiedziano, że zstąpi on z nieba „z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim”. Nie ulega wątpliwości, iż jego głos nie zostałby określony słowem umniejszającym ogromną władzę sprawowaną obecnie przez Chrystusa jako Króla królów i Pana panów (Mt 28:18; Obj 17:14). Gdyby termin „archanioł” nie odnosił się do niego, lecz do jakiegoś innego anioła, wówczas wzmianka o „głosie archanielskim” nie byłaby na miejscu, gdyż nawiązywałaby do głosu osoby ustępującej rangą Synowi Bożemu.
Istnieją jeszcze inne przesłanki potwierdzające, że Michał to w rzeczywistości Syn Boży. Po pierwszej wzmiance o Michale (Dn 10:13) Daniel zanotował proroctwo o „czasie końca” (Dn 11:40), zapowiadające m.in.: „A w owym czasie powstanie Michał, wielki książę, który stoi dla dobra synów twego [Daniela] ludu” (Dn 12:1). Miał wtedy nastać „czas takiej udręki, jakiej nie sprowadzono, odkąd się pojawił którykolwiek naród, aż do owego czasu” (Dn 12:1). W proroctwie Daniela czasownik ‛powstać’ często odnosi się do objęcia przez kogoś tronu lub do innych skutecznych posunięć króla (Dn 11:2-4, 7, 16b, 20, 21). Płynie stąd wniosek, że Michał to Jezus Chrystus, którego Jehowa ustanowił Królem i któremu wyznaczył zadanie zgładzenia wszystkich narodów w Har-Magedonie (Obj 11:15; 16:14-16).
W Księdze Objawienia (12:7, 10, 12) wymieniono Michała w związku z narodzinami Królestwa Bożego i okresem strasznej niedoli na ziemi: „I wybuchła wojna w niebie: Michał i jego aniołowie toczyli bitwę ze smokiem i toczył bitwę smok i jego aniołowie. I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący: ‚Teraz nastało wybawienie i moc, i królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa, ponieważ zrzucony został oskarżyciel braci naszych (...) Dlatego weselcie się niebiosa i wy, którzy w nich przebywacie! Biada ziemi i morzu’”. Później ukazano, jak Jezus Chrystus prowadzi niebiańskie zastępy na wojnę przeciwko narodom ziemi (Obj 19:11-16). Miało to oznaczać dla narodów udrękę, którą niewątpliwie można skojarzyć z ‛czasem udręki’ przepowiedzianym na okres, gdy „powstanie Michał” (Dn 12:1). Skoro Syn Boży ma wyruszyć na wojnę z narodami, rozsądny jest wniosek, że właśnie on wraz ze swymi aniołami stoczył wcześniej bitwę z symbolicznym smokiem, Szatanem Diabłem, i jego aniołami.
Zanim Jezus stał się człowiekiem, był nazywany „Słowem” (Jn 1:1). Nosił też imię Michał. Po zmartwychwstaniu zachował imię Jezus (Dz 9:5), co uwypukla fakt, iż jest tym samym Synem Bożym, który przebywał na ziemi. A przywrócenie mu niebiańskiego imienia Michał i tytułu (lub imienia) „Słowo Boga” (Obj 19:13) nawiązuje do jego przedludzkiego bytu. Samo imię Michał, które oznacza „któż jest jak Bóg?”, wskazuje na to, że nikt nie może się równać z Jehową Bogiem i że archanioł Michał jest Jego wielkim Rzecznikiem i Obrońcą Jego czci.

pozdrawiam

Nathaniel · Wysłany: Wto 12:48, 30 Mar 2010 Temat postu:

madźka. · Wysłany: Wto 15:27, 30 Mar 2010 Temat postu:

Ja bym powiedziała, że prosimy Maryję o wstawiennictwo, tak samo świętych. Bo to Bóg jest Bogiem i od Niego się otrzymuje dobro, niekoniecznie od świętych, Maryi. Ale można im podziękować za wstawiennictwo. Mruga

Jamsen

madźka.

Jamsen, a kim jest Anioł i w jakim celu w ogóle jest?

Jamsen

madźka.

To powinno pomóc odpowiedzieć na pytanie. Wesoly

Jamsen

madźka.

O Aniołach:
[link widoczny dla zalogowanych]

shikeli

ja uważam że nie powinno się modlić do aniołów ani marii o żadne wstawiennictwo bo oni nie są pośrednikami między ludżmi a Bogiem jest tyko jeden pośrednik Jezus tak jest w biblii. aniołowie są posłani tylko dla ludzi świętych czyli chrześcian tych co będą zbawieni i każdy chrześcijanin jest święty . aniołowie nie zawsze są niematerialni, często ich spotykamy a nawet rozmawiamy nie wiedząc o tym" bądżcie gościnni bo niektórzy nie wiedząc o tym aniołom dali gościnę" tak uczy biblia.

zylq

Jamsen