Moja droga

1988_2010 · Wysłany: Czw 12:25, 17 Mar 2011 Temat postu:

Miłość wg. Jezusa Chrystusa:

Miłość zaś polega na tym, abyśmy postępowali według Jego przykazań. Jest to przykazanie, o jakim słyszeliście od początku, że według niego macie postępować.
(2 List Jana 6)

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.
(Ew.Jana )

Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
(Ew.Jana ) [u]

Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie.
(1 list do Koryntian )[u]

Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa.
(List do Rzymian)

Miłość w takim wymiarze daje większe prawdopodobieństwo udanego małżeństwa. Ateista nie uznaje istnienia Boga, a więc i jego prawa. Nie twierdzę, że małżeństwo z ateistą musi być z góry skazane na porażkę. Pewnie może wyjść, jednak wiąże się z większym ryzykiem.

Lestath · Wysłany: Czw 18:30, 17 Mar 2011 Temat postu:

1988_2010 · Wysłany: Czw 19:14, 17 Mar 2011 Temat postu:

Wiara to uczynki. Mówiąc osoba wierząca nie mam na myśli osoby, która wychodząc z kościoła robi złe uczynki nie zważając na przykazania. Chodzi mi o katolika w pełni świadomego swojej wiary i miłości jaka się w tej wierze zawiera. "Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej". Małżeństwo z katolikiem, który przestrzega przykazań daje niejako gwarancję pomyślności i nierozerwalności. U ateisty przykazania te nie mają znaczenia, więc może odejść mówiąc, że np. jego miłość się skończyła.

Nigdy nie twierdziłam, że niewierzący jest gorszy od wierzącego, nie mnie to oceniać. Starałam się uchwycić sedno iż kieruje się czym inny w miłości (co może mieć wymierny skutek w małżeństwie), co zresztą sam też powiedziałeś. Mnie to czym kieruje się katolik bardziej odpowiada, tak jak Tobie bardziej odpowiada dziewczyna inteligentna niż głupia; wrażliwa aniżeli nieczuła.

Nie wiem skąd się bierze to, że Ty i tak samo inni jesteście tak bardzo wyczuleni na punkcie tego, że wierzący czują się lepsi od was. Nawet jeśli takie słowa nie padają od razu zakładacie takie przekonanie (u innych), chociaż wcale tak nie musi być. Lesti jeśli Ty jesteś dobrym człowiekiem, dobrze traktujesz innych to postępujesz lepiej niż niejeden katolik, który uważa się za świętego (bo chodzi do kościoła i czasem do spowiedzi) a na co dzień swym zachowaniem przeczy idei wiary.

Lestath · Wysłany: Czw 19:37, 17 Mar 2011 Temat postu:

Jestem wyczulony, przyznaję rację. Jednak często te wypowiedzi to insynuują. Czasem jest tak, że jedno zdanie dwie różne osoby zinterpretują w dwie skrajne strony. Taki pozór często sprawia internetowy kontakt jeśli kogoś się nie zna dobrze. Jednak.. no wg. mnie religia nie może być gwarantem. Jeśli ta religia cały czas jest to można się dzięki niej czuć bezpieczniej, ale kiedyś może coś się stać, że religia minie, no i co wtedy.. przecież nagle chyba ktoś nie zmieni się o 180st. myślę, że już dojrzała religia jest odzwierciedleniem pośrednio tej osoby, bo wynika ona z dobrowolnego wyboru i świadomego, czyli wynika to z cech charakteru. Więc wg mnie poznając dobrze czyjąś osobowość można to osiągnąć w sposób naturalnych kontaktów jak i poznawać od strony religii, ale dochodzi się dokładnie w to samo miejsce, czyli konkretną osobowość. Jakąś ma każdy, jak na kimś zależy, to ja nie rozumiem jak można myśleć, że związek opiera się na zasadzie loterii, przecież trzeba wierzyć temu komuś ze względu na osobę a nie wiarę. Głęboka wiara czasem może odstraszać, bo są z tym związane czasem pewne obawy, no i trzeb zapytać tej osoby jak to wygląda u niej, bo np. u katolika ateista może się obawiać, co oznacza to, że boga kocha najbardziej, w jakim wtedy stopniu kochany jest ten drugi.. itp. Nie tylko u ateisty możesz mieć obawy, w drugą stronę też to działa. Ale nikt wtedy nie jest gorszy, czasem, kiedy się jeszcze dobrze wszystkiego nie zna to obawy są naturalne, wtedy trzeba rozmawiać. Trzeba być tolerancyjnym ale też potrzeba pokory trochę, żeby swoich poglądów nie wynosić ponad poglądy cudze. (Chyba, że ktoś celowo szkodzi drugiej osobie to ja swoje poglądy widzę jako lepsze) Najważniejsze, żeby ktoś był dobry.

Poza tym osobiście myślę, że ateista, który zgadza się na ślub z katolikiem i to jeszcze kościelny... no daje powody do tego aby mu wierzyć. Wydaje mi się, że prędzej w takim przypadku można mówić o głębokości uczuć, bo pomimo tylu różnic jakie dzielą ich poglądy, które są bardzo ważne dla jednej jak i drugiej strony, potrafili stworzyć wyjątkową relację. Kiedy są ludzie podobni w poglądach, to myślę, że jest to łatwiejsze

maro110 · Wysłany: Czw 20:46, 17 Mar 2011 Temat postu:

Lestath · Wysłany: Czw 21:40, 17 Mar 2011 Temat postu:

1988_2010 · Wysłany: Czw 21:59, 17 Mar 2011 Temat postu:

maro110, cieszę się, że zrozumiałeś o co mi chodzi Wesoly

Wiem, że wiara może się skończyć lub zmienić, ale u ateisty tej wiary nie ma, więc dla katolika sytuacja plasuje się gorzej. Dostrzegam, że ateizmowi często towarzyszy też hedonizm. Moi znajomi to głównie ateiści, najważniejsze są dla nich przyjemności, pieniądze, wykształcenie (to głownie po to aby osiągać, te poprzednie cele); średnio taka postawa rokuje na powodzenie małżeństwa. Nie chcę tu uogólniać, ani twierdzić, że wszyscy ateiści są tacy, bo to na pewno nieprawda. Mówię tylko to co obserwuję na co dzień.

Jeszcze inną kwestią jest to, że jak ja wyszłabym za ateistę, to z troski o niego i jego duszę starałabym się pomóc mu w tym aby uwierzył w Boga. Co mógłby odbierać jako atak na jego przekonania, wolę itp. Mogłoby to być przejawem nielojalności wobec niego.

maro110 · Wysłany: Czw 22:31, 17 Mar 2011 Temat postu:

Nathaniel · Wysłany: Pią 9:35, 18 Mar 2011 Temat postu:

1988_2010 · Wysłany: Pią 12:42, 18 Mar 2011 Temat postu:

madźka. · Wysłany: Pią 18:01, 18 Mar 2011 Temat postu:

1988_2010 · Wysłany: Sob 11:40, 19 Mar 2011 Temat postu:

Nie miałam nic innego na myśli jak ślub ze świadomym i "prawdziwym" katolikiem. "Katolików, którzy grasują", w ogóle nie brałam pod uwagę w rozważaniach. Ja nadal twierdzę, że przy osobie szczerze wierzącej, czułabym się znacznie bezpieczniej niż przy ateiście. Co do brania ślubu po pół roku - jest to dla mnie zwykłą głupotą.

madźka. · Wysłany: Sob 18:10, 19 Mar 2011 Temat postu:

A więc dajmy, że "wybór" między dojrzałym katolikiem, a dojrzałym życiowo ateistą byłby uwarunkowany tylko i wyłącznie uczuciami...(nie czepiać się, że miłość nie jest uczuciem)-u mnie. No, ale fakt chyba potomstwo po chrześcijańsku łatwiej wychować z wierzącym, a więc w tej sferze jest bezpieczniej...

Piotr · Wysłany: Wto 11:48, 22 Mar 2011 Temat postu:

napisaliście wszyscy o ślubach katolików, lub mieszanych: katolik - ateista, i że najważniejsze w tych związkach są poglądy i wartości człowieka, nie wiara. nikt nie napisał o ślubie ateisty z ateistką. gdyby po ślubie jedno z nich nagle zaczęło wierzyć w Boga i stałoby się katolikiem, jehowym, czy jeszcze kimś innym. czy taki związek miałby prawo przetrwać? wychodząc z waszego założenia, że nie liczy się religia ale poglądy - przetrwałby. ale czy na pewno?

madźka. · Wysłany: Wto 15:00, 22 Mar 2011 Temat postu:

Zależy czy potrafiliby uszanować swoje poglądy, zmianę itd.

slav · Wysłany: Wto 22:32, 22 Mar 2011 Temat postu:

tematem byl ateizm...
bardzo mi przykro, bo tak malo osob go rozumie.
wogole dlaczego przykro?...bo aterizm jest pradem, dzieki ktoremu na duszy ma stac sie lepiej i z powolywaniem falszywego zbawiciela nie ma nic wspolnego.
nie chce juz komentowac kontekstu plynacego z ambony.

nie chce tez wyglaszac referatu, ale jesli tematem watku jest cos, co moim zdaniem jest warte odrobiny zglebienia tematu....to moze pogadajmy o ateizmie na serio?

pozbawmy go mitow, tych dobrych i tych mu uwlaczajacych.

ateizm jest pradem myslowym, ktorego przewodnim impulsem jest przekonanie o naturalnym pochodzeniu naszej cywilizacji.
duzo wiem o nadinterpretowaniu tej zacnej mysli.

to glebokie przekonanie, oparte zreszta o lata obserwacji, nasuwajacych sie wnioskow, eliminacji absurdow, logike i wiedze... i jeszcze o cos takiego, co nie nie wiem czy wystepuje u osob indoktrynujacych sie wiara...jak intuicja (to moze za duzo powiedziane, ale to instynkt bazujacy na zdobyczach poznawania, plywajacy po wodach uznawanych za swiete.)

ateizm nie jest przedluzeniem paniki o rozliczenie w kategoriach naukowych.
ateizm dla mnie jest wyrwaniem sie z zasad otepiajacych swiat...co kompletnie nie oznacza braku odczuwania elementarnych ludzkich uczuc...nawet takich jak jak decyzja o aborcji, ktora tylko przez ludzi moim zdaniem przekletych moze byc oceniana jednoznacznie.

ateisci to w glownej mierze ludzie inaczej patrzacy na swiat, co nie oznacza zwyrodnienia, a jedynie racjonalizm, ktory, jak spojrzec byl nam bliski tylko wtedy,. kiedy cos osiagalismu, jako cywilacja.
wtedy, kiedy racjonalizm probowal byc interpretowany nastepowal kryzys .

oczywiscie zaprzecza mozliwosci istnienia nadnaturalnego bytu (typu 'ojciec'), kierujac sie spostrzxerzeniami plynacymi z nauki, historii i glebokiemu przekonaniu o wlasciwym postrzeganiu naszej drogi...pokazuje najprostrze wnioski, albo raczej zaslaniajac nieco religijna propagande (narazajac sie z reszta na osmieszenie) probuje naklonic do poznania.

Piotr · Wysłany: Wto 23:46, 22 Mar 2011 Temat postu:

slavie
kope lat z tobą nie dyskutowałem.
masz rację - piszmy dalej o ateizmie, taki jest temat. jest ci przykro, że tak mało osób rozumie ateizm. mi, jako przedstawicielowi drugiej strony, jest również przykro - że tak mało ateistów, tych logicznych i uczonych mózgów, nie chce zrozumieć wiary w Boga. a jak już się tego podejmują, to kończy się szybko, bo nie ma fizycznych dowodów. naukowych i logicznych wyjaśnień. itp, itd.

czy ta intuicja, którą tak ładnie opisałeś, to nie jest czasami wasza wiara? nie wiara w Boga, ale wiara, że Boga nie ma. całym waszym życiem zdobywacie doświadczenie, które podpowiada waszej intuicji (czyli po mojemu wierze), że Bóg nie może istnieć. i jesteście głęboko przekonani w swojej intuicji, że jest właściwa. ludzie wierzący też są głęboko przekonani, poprzez swoje życie, doświadczenia i zdarzenia, że Bóg istnieje. widzisz podobieństwo? pisałeś, że wierzącym może brakować intuicji. skąd taki wniosek? może faktycznie ta intuicja to wiara? zastanawiałeś się kiedyś nad tym? że ty wierzysz, że Boga nie ma?

slav · Wysłany: Śro 0:45, 23 Mar 2011 Temat postu:

moj drogi piotrze, ironia ma daremna jest wobec twej dalekowzrocznosci, aj ednak zdobede sie na ten szczyt bezczelnosci aby pole minowac, ku waszej godnosci pozwoleniu.

otoz pole demonizacja polega w glownej mierze na oddemozowywaniu pojec zdemonizowanych przez demony katoliskiej przeszlosci.

jednym z demonow katolickiej przeszlosci jest ateista, innym rozwodnik...i zupelnie inne kryteria brane sa pod uwage w ocenie moralnosci, a inne w ocenie praktycznosci delikwenta.

ludzka milosc do blizniego ma tyle wspolego z bogiem, co kupa na lace z torunska rozglosnia radiowa...a tym samym codzienna ludzka troska, postrzegana moze byc jako glos za, a jednoczesnie i przeciw.

nazywanie osoby oddanej bogu...przyjacielem ludzi uwazam za kpine.
co wiecej...czlowieka uwazajacego boga nad innego czlowieka uwazam za osobe wiarolomna, niebezpieczna i wobec czlowieczenstwa po stokroc niebezpieczniejsza niz ta, ktora o swum zwiazku z bogiem prawi

Piotr · Wysłany: Śro 22:48, 23 Mar 2011 Temat postu:

nie odpowiedziałeś mi slavie.

Nathaniel · Wysłany: Czw 8:52, 24 Mar 2011 Temat postu:

slav

piotrze wybacz, ze nie odpowiedzialem.
to nie byl jednak akt lekcewazenia, czy ignorancji.
ostatnio jakos tak sie skalada, ze uduchowienie, ktore niewatpliwie towarzyszy ateistom w moim przypadku zostalo zdominowane przez tak przyziemne problemy, ze ich przytaczanie sam uznalbym jako plamienie nieskazitelnosci tego forum.

wiesz przeciez co powiem...prawda?
ateizm nie jest forma wiary...tylko nie mam teraz sily tego tlumaczyc.
ty jako czlowiek wiary, jak i inni moga najwyrazniej w ta deklaracje uwierzyc, badz nie.
tlumaczylem to juz razy kilkanascie...stad moje watpliwosci, dotyczace zrozumienia problemu.

naturalnie do glowy mi nie przychodzi, aby napisac o braku mozliwosci, czy potencji do okielznania tematu. choc pewna uczestniczka sugeruje na tym forum najwyrazniej, iz ateist a nie potrafi zrozumiec milosci do boga...moge jedynie zapewnic, ze to typowa krotkowzrocznosc wynikazjaca z braku...a co tam...z czegos tam wynika, nie?

wiesz co, chyba poprostu tematy niechciane bywaja nie rozumiane.
tak jak pare lat temu ortodoksyjni zydzi nie chcieli, badz nie potrafili zrozumiec jezusa...tak jak liberalny mieszkaniec LA nie zalapie pewnie posuniec gen. jaruzelskiego...tak podobnie chyba polski pielgrzym zmierzajacy do lichenia, bedzie mial trudnosc z akcetacja ateizmu, jako idei dalekiej od form wiary.